Tekst: Theo en Cor

Theo en ik waren vandaag klaar met werken. Wij hebben gekozen om onze vorig jaar zuurverdiende Tageskarte te verzilveren. Met de diesel van Realp naar Oberwald. In de middag met de stoomtrein weer terug naar Realp voor onze afscheidsmaaltijd. Wij hadden ons mentaal ingesteld op een eenzame rit door de Furka tunnel, eigenlijk wel een smartelijk vooruitzicht een dag zonder onze vrienden! Niets bleek minder waar. Al na de derde tunnel werd de trein stilgezet om onze vrienden de gelegenheid te geven ons te begroeten in de trein. Ze stonden direct naast het spoor klaar. Wij konden toen leren hoe onze blijdschap met deze ontmoeting in hun richting te uiten. De trein stond toch stil dus werden en generatoren en ander voor ons volstrekt onbekend materiaal uitgeladen waar onze vrienden best wel blij van gingen kijken. Onbegrijpelijk. We dachten toen van hun af te zijn. Ze sprongen echter op de platte wagen direct achter onze coupé direct in ons zicht. Blijdschap alom. We waren weer verenigd. Bij station Furka verloren we Pius en René. De anderen begeleidden ons tot Gletsch. Bij Muttbach werd de compressor gelost en de generator van Bert (31 augustus 2017 voor intimi) geladen. Een hachelijke onderneming uitgevoerd op de bekende wijze door Martin Fisscher. Zijn hulp heeft het overleefd wat hij zat vanavond bij ons aan de tafel. In Gletsch scheidden wij weer van tafel en bed. Onze niet groepsleider Martin stond op station Gletsch op ons te wachten. Hij was had een eigen oranje koets de Furkapas getrotseerd. De reis verder naar Oberwald voltrok zich zonder noemenswaardige incidenten.

Onze vrienden zij onderweg ingezet voor ons onduidelijke werkzaamheden en hun verhalen zullen we maar geloven. We hebben wel foto’s gezien van bierdrinkende Nederlandse vrijwillige medewerkers …….

In de stoomtrein naar boven kwamen we terecht in een treincoupé die begeleid werd door Alfredo. Zoals we nu allemaal weten is veiligheid zeer belangrijk bij de DFB, maar om nu gelijk een voormalig lid van de pauselijke Zwitserse garde op ons af te sturen…. We hebben ons nog nooit zo veilig gevoeld. De dame in ons gezelschap had daar eerst een ander beeld bij omdat Alfredo bij de eerste de beste gelegenheid het voor elkaar kreeg zelf een noodremming te simuleren waardoor hij in de armen van de dame belandde. Geniaal! Hij vertelde dat hij temperamentvol was omdat hij een Italiaanse moeder had. We hebben met z’n allen genoten van zijn humor en ook grote historische kennis over onze geliefde baan.

Na genoten te hebben van ons eerste Dampfbiertje met Schweinsbratwurst geserveerd door onze Zwitserse vriend Wouter eindigde onze belevenissen bij de draaischijf in Realp. Onze machinist Maurus stond daar te glimmen van trots op de vuurplaat, omdat hij geslaagd was voor het afrondende examen Lokführer.

Foto’s: Theo en Cor