Tekst: Theo en Cor

Dag drie van onze inzet stond in de ochtend in het teken van een scheiding. Onze inmiddels zeer hechte groep werd gesplitst! Hebben de Zwitsers zo’n hoge dunk van onze bekwaamheden, dat wij multidisciplinair kunnen worden ingezet? Blijkbaar wel! Jos, Martin en Paul zijn de machinale ingegaan, omdat zij beter dan wie dan ook in staat werden geacht, de blokken hout voor de overweg op maat te gaan frezen. Hun inzet in de hal kreeg een bijzondere dimensie, omdat zij een fors blok hout in een mooie ballistische baan door de hal wisten te lanceren. Om eerlijk te zijn waren zij dit wel aan hun status verplicht! De heren hadden een mooi stuk hout met een houtschroef erin opgezocht, die kundig ingespannen in de freesbank en de frees erop los gelaten. Van het resultaat zijn helaas geen lichtbeelden maar de verhalen bij thuiskomst van de andere heren van de groep waren beeldend genoeg.

Peter, Theo en Cor mochten samen met Pius en Hans Peter ‘plantjes gaan knippen’. Dit groenonderhoudswerk moet je doen binnen de baan zoals dat heet. In onze veiligheidscursus hadden we geleerd, dat bij werk aan de baan het spoor gesperd dient te worden, zodat de werkers niet platgereden kunnen worden door een passerende trein terwijl zij hun goedbedoelde hobby uitvoeren. We waren hierover een avond lang stevig doorgezaagd door de Sachverständige bij uitstek in Zwitserland. Toen we bij onze werkplek waren aangekomen werd ons verteld dat er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid testritten met de nieuw gerestaureerde 708 uitgevoerd zouden gaan worden. De aankondiging, dat er stoom voorbij zou komen bij ons werk stemde ons tot grote vreugde! We wisten niet hoe laat de trein de aanval op ons zou kunnen openen. Deze werkwijze paste volgens ons eigenwijze Hollanders niet binnen het officiële veiligheidsprotocol, dat er bij ons was ingeramd. Uiteraard hebben we dit mogelijke probleem opgelost zodat onze dames ons niet in stukken hoefde te ontvangen thuis. Vooral Peter heeft zijn leven in de waagschaal gesteld voor onze veiligheid. Deze levensreddende handelingen hielden in dat hij permanent waakzaam was om ons te waarschuwen voor de trein die dus echt kwam. Hulde. Wij weten nu waarvoor de riek uit onze uitrusting diende. Het steunpunt voor Peter (zie de foto)! Hij maakte het ons mogelijk de trein bij passeren toe te juichen en aan te sporen. Hiervoor zijn we toch naar Realp gekomen. Dankzij onze inzet hoeft de trein de komende weken niet door een Zwitsers oerwoud van elzenhout, alpengras en distels te ploegen zoals dat vroeger in Vietnam wel nodig was voor deze mooie lok.

Pius heeft ons solo verklaard voor onze werkzaamheden de volgende dagen, waardoor we zelfstandig zonder toezicht de baan op mogen. Of we dit vertrouwen waar kunnen maken moet de komende dagen gaan blijken.

Foto’s met dank aan de werkploeg week 30